Ruth Beeckmans vertelt in Story openhartig over hoe haar oudste dochter Charlie-Sue omgaat met het verlies van haar papa…
“Ze kan soms ineens tekeningen maken of een tekstje schrijven over wat er gebeurd is”, vertelt een emotionele Ruth Beeckmans in het weekblad. Haar juf vertelde het volgende…
“Van de juf heb ik gehoord dat ze goed over het verlies van haar papa kan vertellen, maar dat ze ook huilt in de klas.” En dan voegt Ruth Beeckmans er een pijnlijke opmerking aan toe…
“Dat doet ze thuis bijna niet – om mij te sparen”, geeft Ruth Beeckmans toe. “Dat zijn de sterke schouders van mijn dochter.” Al kwam het op vakantie toch één keer tot een grote huilbui…
“Af en toe komt dat zeker naar boven en dan laat ze haar emoties de vrije loop. Ze kropt ze niet op, dat is goed. Ik steek mijn verdriet ook niet weg. Ze ziet het”, benadrukt Ruth Beeckmans in Story.
